Bu yazımın konusunu geçenlerde sohbet ederken bir arkadaşıma dilimden kendiliğinden dökülen ‘’bilinçli ve rastlantısal aşk!’’ cümlesi ile belirlemiş olayım. Doğal olarak ‘’ne demek bu, açar mısın biraz?’’ demişti arkadaşım da. Ve ben sonrasında o ana dek aslında kafamda böyle adlandırarak formüle etmediğim düşüncelerimi aktarmaya çalıştım kendisine. Bir
Sonhaber de ilk yazımı okuyan okuyucularım anımsayabilirler. ‘sizleri okurken sıkmayacak kısalıkta ve yaşamın değişik boyutlarında yazmaya çalışacağım’ gibisinden bir açıklama yapmış ve ardından bu ilkeme sadık kalmaya çalışarak değişik konularda yazılar kaleme almıştım. Ve (yine dikkatli okuyucular ayrımındadırlar ki; söz verdiğim gibi olabildiğince kısa ve
Geçen günlerde bir arkadaşımızın anılarını yazdığı kitabı üzerine yapılan söyleşide ortaya çıkan tartışma, benim açımdan kafamı uzun zamandır meşgul eden bir konunun aydınlanmasına neden oldu diyebilirim. Ve düşündüklerimi sizler ile de paylaşmak istedim. Okumayı seven ve okuyan arkadaşlarımın da bildiği gibi son yıllarda özellikle 78 kuşağından
Anne ve babalarımızdan geç, çocuklarımızdan erken büyüdük biz. Bizler, yani hani şu 78’ liler diye tanımlanan kuşak var ya, işte onlar ‘BİZ’ dik bir zamanlar. Hem de öylesine ‘BİZ’ dik ki; ‘ben’ demeyi egolarımızı! çağrıştırır korkusuyla kendi kendimizi sansürlediğimiz ‘biz’ler. Bu girişten sonra sanmayın ki bu
Birçok anlamda kullanılabilinen bir sözcük. ‘’Yabancı’’ veya ‘’yabancı olmak’’ Bu yazımda sözcüğün deyimsel anlamı ile ilgili halen duygularımın anılarından söküp atamadığım bir olgudan bahsetmeye çalışacağım. Bundan yıllarca önce kendi topraklarımda neredeyse otuz yıl havasını soluduğum, köylerinde hayvan otlatıp şehirlerinde devrim türküleri söyleyerek can yoldaşlarımla yaşam bulduğum,
Okuyucularım artık öğrenmişlerdir sanırım. Ben de bir Karadenizliyim. Hani kuşağım çocuk ve gençlerinin ilk mahcup sevda türkülerini çığırdıkları, ilk aşklarının adlarını serin suların ürperttiği tenlerini kurutmak için üzerine yattıkları taşlara yazan ve ilk kaçamaklarını yeşillere bezenmiş sularında duyumsayan ve şöyle bir anılarına daldıklarında ‘’vatanım!’’ diyebildikleri
Islak bir bankın en az su çekmiş kenarına oturdu genç adam. Yaşı yirmi var yok. Belki biraz fazlası da olabilir. Az önce bardaktan boşalırcasına yağdıran kara bulutlar, şimdi yerini sonsuz bir mavilikte dolaşan beyaz pamuk kümelerine bırakarak uzaklaşıp gitmişlerdi. Bacaklarında yürümekten derman kalmamış olmasa, yine de
Ağır aksak geçen şu korona günlerinde çok az dışarıya çıkmışlığımı da sanırım kadim bir dostuma borçluyum. Bir kaç kez birer saatlik yürüyüşler dışında bir bu dostumu ziyaret etmiş bir de toplamı yedi-sekiz metrekareyi geçmeyecek bir alanı sebze yetiştirerek işlevsel hale getirmekle uğraşmış oldum sadece. Geçmiş ortak
Bir başka sosyal medya iletişiminden bana ‘’Hoş geldin!’’ diyerek beni selamlayan Son Haber ailesine bir de buradan ‘’Hoş buldum!’’ diyerek ilk adımımı atmış olayım. Sevgili veysel Tekin arkadaşımın ‘’senin peşini bırakmayacağım’’ ısrarına daha fazla dayanamadım ve bu aksam internet dolaşımında rastlaşmamız! üzerine kısa bir sohbet sonrası
English
Turkish
German
