Başka bir galaksiye göçecek bir dünya değil elbette bu. Uzun hikayesinde dünyadaki göçerliği anlatıyor yazar sevgili Engin Günay ‘Göçer Dünya’ adlı romanında. Tanıdığı herkes gibi ben de bir başka merakla beklemistim bu romanı. Beklemiştim cünkü aramızdaki özel sohbetlerde cok nadiren de olsa anlatılarından bir takım ipuçlarını
İlyas Zeki Kutlu Yıl 1985. O yılların oldukça tanınmış bir basın yayın grubunun pazarlama şirketinde, çiçeği burnunda satış müdürü olarak çalışıyorum. Bir gün öğle yemeği molasında beş altı çalışan sohbet ediyoruz. Derken muhasebe işlerimizi yapan bir kadın arkadaşımız ‘Zeki bey, siz çok belirgin bir yengeçsiniz’ dedi
Eskiden yani çocukluğumuzda bizim kuşak yaşlanmayı farklı algılardık sanki biraz. Boylarımız küçüktü belki veya belki de küçük dünyamızda her ağarmış saçlıyı ‘’dede’’ veya ‘’nine’’ olarak algılamak öğretilmişti bizlere. Ve biz hiç büyümeyecek ve saçlarımız hiç ağarmayacakmış gibi yaşardık çocukluğumuzu. Oysa her ne kadar kendimize yeni
‘Hava kurşun gibi ağır…N.H’ tam da bu günleri özetleyen bir dize sanki. Ya da bana öyle geliyor! Kimlerin, ne amaçla insanlığın başına bela ettiği, eti budu! belli olmayan bir virüsün teslim aldığı yaşamımız. Yoksa, gerçek bir doğal felaket mi? diye sormayacağım. Sormayacağım çünkü, sonuçta nasıl algılanırsa algılansın,
Bu yazımın konusunu geçenlerde sohbet ederken bir arkadaşıma dilimden kendiliğinden dökülen ‘’bilinçli ve rastlantısal aşk!’’ cümlesi ile belirlemiş olayım. Doğal olarak ‘’ne demek bu, açar mısın biraz?’’ demişti arkadaşım da. Ve ben sonrasında o ana dek aslında kafamda böyle adlandırarak formüle etmediğim düşüncelerimi aktarmaya çalıştım kendisine. Bir
Sonhaber de ilk yazımı okuyan okuyucularım anımsayabilirler. ‘sizleri okurken sıkmayacak kısalıkta ve yaşamın değişik boyutlarında yazmaya çalışacağım’ gibisinden bir açıklama yapmış ve ardından bu ilkeme sadık kalmaya çalışarak değişik konularda yazılar kaleme almıştım. Ve (yine dikkatli okuyucular ayrımındadırlar ki; söz verdiğim gibi olabildiğince kısa ve
Geçen günlerde bir arkadaşımızın anılarını yazdığı kitabı üzerine yapılan söyleşide ortaya çıkan tartışma, benim açımdan kafamı uzun zamandır meşgul eden bir konunun aydınlanmasına neden oldu diyebilirim. Ve düşündüklerimi sizler ile de paylaşmak istedim. Okumayı seven ve okuyan arkadaşlarımın da bildiği gibi son yıllarda özellikle 78 kuşağından
Anne ve babalarımızdan geç, çocuklarımızdan erken büyüdük biz. Bizler, yani hani şu 78’ liler diye tanımlanan kuşak var ya, işte onlar ‘BİZ’ dik bir zamanlar. Hem de öylesine ‘BİZ’ dik ki; ‘ben’ demeyi egolarımızı! çağrıştırır korkusuyla kendi kendimizi sansürlediğimiz ‘biz’ler. Bu girişten sonra sanmayın ki bu
Birçok anlamda kullanılabilinen bir sözcük. ‘’Yabancı’’ veya ‘’yabancı olmak’’ Bu yazımda sözcüğün deyimsel anlamı ile ilgili halen duygularımın anılarından söküp atamadığım bir olgudan bahsetmeye çalışacağım. Bundan yıllarca önce kendi topraklarımda neredeyse otuz yıl havasını soluduğum, köylerinde hayvan otlatıp şehirlerinde devrim türküleri söyleyerek can yoldaşlarımla yaşam bulduğum,
Okuyucularım artık öğrenmişlerdir sanırım. Ben de bir Karadenizliyim. Hani kuşağım çocuk ve gençlerinin ilk mahcup sevda türkülerini çığırdıkları, ilk aşklarının adlarını serin suların ürperttiği tenlerini kurutmak için üzerine yattıkları taşlara yazan ve ilk kaçamaklarını yeşillere bezenmiş sularında duyumsayan ve şöyle bir anılarına daldıklarında ‘’vatanım!’’ diyebildikleri
Türkçe
German
English
