SİBEL ÖZBUDUN “Demokrasinin olmadığı bir laiklik, hem demokrasi hem laiklik için bir felakettir.”[2] Yasin Durak (YD): Ayinden Törene adlı çalışmanızda Türkiye Cumhuriyeti’nin resmi tören anlayışının Kemalist kadrolarca “katı bir biçimcilikle” çerçevelendiğinde dikkat çekmiştiniz. Daha sonra aynı konuya ilişkin kaleme aldığınız bir makalede AKP hükümetleri boyunca bu aynı biçimin
Sibel Özbudun “Eski güzel şeylerden değil, yeni kötü şeylerden başlamak gerekir.”[2] Prolog “Zavallı sefil insanlar, akılsız halklar, başlarına gelen kötülüklere karşı inatla duyarsız kalan, karşılarına çıkan iyilikleri göremeyecek kadar kör uluslar! Alın terinizin ürünü en değerli zenginliklerinizin göz göre, göre elinizden alınmasına, tarlalarınızın yağmalanmasına, evlerinizden ata mirası değerli eşyaların soyulup
SİBEL ÖZBUDUN “Yaşamak görevdir bu yangın yerinde, Yaşamak, insan kalarak.”[1] Kısa, net, hükümlü cümleler… Yalın, tereddütsüz, süssüz… Tanıyan için bir süre sonra kitabı mı okuyor, yoksa o tok sesinden kendisini mi dinliyor, karıştırmamak mümkün değil. Cengiz Gündoğdu’dan söz ediyorum. Ve geçtiğimiz 2021’in Haziran’ında yayınlanan öykü kitabı, Kutup Yıldızı’ndan.[2] Yalın ve
Sibel Özbudun-Temel Demirer “Tarihi birleştiren, acıdır.”[1] Dünden bugüne, “Bu (sınıflı-yn) dünyanın irkilten yanı korkunçluğu değil, olağan görünüşüdür,” diyen Theodor W. Adorno’nun saptamasına ilişkin “Şüphesiz” notu düşülmelidir. Ancak bununla da sınırlı değil. Eric J. Hobsbawm, ‘Aşırılıklar Çağı: 1914-1991’in son paragrafındaki, “Nereye doğru gittiğimizi bilmiyoruz. Bildiğimiz tek şey, tarihin bizi
SİBEL ÖZBUDUN “Yaşamak bu yangın yerinde Her gün yeniden ölerek Zalimin elinde tutsak Cahile kurban olarak (…) Yaşamak görevdir bu yangın yerinde Yaşamak, insan kalarak”[1] Marmaris ormanları yandı… Ben bu satırları yazarken Ege-Akdeniz kıyı şeridinin çeşitli bölgelerinde (Antalya, Aydın, Muğla, daha içlerde Isparta, Denizli…) patlak veren bir dizi yangın, ağaçları, evleri, orman
SİBEL ÖZBUDUN-TEMEL DEMİRER “Başka gezegenlerde hayat var mı diye merak ederiz, sanki bu gezegende yaşamayı becerebilmişiz gibi.”[1] Sürdürülemez kapitalizmin yıkım tablosunu Howard Zinn, “Bütün dünya çürüyor. Su zehirli, hava kirlenmiş, siyaset çirkinleşmiş, toprağın bağırsakları dışarı uğramış, orman yağmalanmış, sahiller yok edilmiş, kasabalar yakılmış, insanların yaşamları mahvedilmiş,” diye betimlerken; anımsanması gereken
SİBEL ÖZBUDUN “Nana Nena, gurişi nek’na ren,” der bir Laz Atasözü: “Ana dil, yüreğin kapısıdır.” Oysa yüreklerimizin kapıları bir bir kapanıyor ne yazık ki… Kadın cinayetleri ya da işçi cinayetleri gibi istatistiklere geçmiyor, ya da pek sayanı da yok galiba, ama iki haftada bir yeryüzünden bir dil
SİBEL ÖZBUDUN “Oysaki bizim tek bilmek istediğimiz yoksulların neden yoksul oldukları. Sakın onların açlığı bizi doyuruyor ve çıplaklığı bizi giydiriyor olmasın?”[1] “2018 yılında 820 milyon kişinin yeterli yiyecek bulamadığı hesaplanıyor; bu sayı bir önceki yıl hesaplanan 811 milyona göre artış kaydetti, artış üç yıldır sürüyor,” deniliyor, BM’ne bağlı Gıda ve
SİBEL ÖZBUDUN-TEMEL DEMİRER “Bilgisini arttıran, tasasını da arttırır.”[1] Sürdürülemez kapitalizmin “neo-liberal küreselleşme” yalanının karaya oturmasıyla ortaya çıkan göç(men) trajedisi; “küresel/ sınırsız köy olma” söylencelerini yıkıp; “homo fugitivus/ kaçan insan”ı ya da “kavimler göçü” sorunsalını “Aidiyet, Göçmen ve Toplumsal Çeşitlilik” bağlamında gündem maddesi kıldı! Konuyla ilgili yapıtta da[2] ifade edildiği
SİBEL ÖZBUDUN “Yaşamak; Teslim olmadan, Boyun eğmeden, El etek öpmeden yaşamaktır.”[1] (1920`lerden 1970`lere Devrimci kadınlar ) Geçen gün, postadan irice bir zarf çıktı. İçinden çoktan toza-toprağa karıştığını düşündüğüm yüzlerce sayfa elyazması not, fotokopi, vs. 1980’li yıllarda biriktirdiğim… Zarf, eski bir dosttan. Emel Akal. Kitaplığını elden geçirirken bulmuş, “İçlerinden bazı matbu evrakları
Türkçe
German
English
