Kaybolan İnsanlığın Altında Kalan Çocuklar

Dünyaya çocuk gözleriyle bakmayı bırakalı ne kadar zaman geçti? 10 yıl mı, 20 yıl mı? Kaç sene kadar uzakta kaldı masum kahkahalarımız?

Ellerimizdeki boyaları üstümüzdeki giysilere silerek çıkarmaya çalıştığımız, akşam saatlerine kadar sokaklarda bin bir tehlikeden habersiz oyunlar oynadığımız yıllar çok çok eskilerde kaldı…

Bahçesindeki kiraz ağacına tırmanıp meyvelerine dadandığımız Boşnak Ruşo amcanın bizi kovaladığı sopası dün gibi aklımda olsa da; sonrasında kendi elleriyle toplayıp verdiği kirazların tadı artık şimdiki meyvelerde yok… Tıpkı onun gibi amcaların artık olmadığı gibi…

Ne ara bu kadar uzaklaştık çocukluğumuzdan? Hepimiz bir zamanlar küçük birer insancık değil miydik? Toplum olarak nasıl bu kadar çürüdük de bugünkü hallerimizi aldık?

Dışarıdaki insanların sapkınlığından korkup markete dahi yalnız gönderemediğimiz çocuklarımız var bizim… Güzel coğrafyamızın tertemiz derelerini kötülükleriyle kirleten şeytanlarımız var… ‘Narin’ bedenleriyle koşup oynaması; kahkahalarıyla köyleri, kasabaları ve şehirleri şenlendirmesi gerekirken toprak olan çocuklarımız var…

Türkiye İstatistik Kurumu’na göre 2008-2016 yılları arasında 104 bin 531 çocuk kaybolmuş durumda. Bu tarihten sonra kayıp çocukların verileri hiç paylaşılmamış bile…

Dünyada ise her yıl ortalama 3 milyon çocuk ortadan kayboluyor. Tahmini 2 milyar 850 milyon çocuğun dünyanın çeşitli yerlerinde yaşadığını düşününce yılda kayıt altına alınmış 3 milyon çocuğun kaybolması ya da kaçırılması göz ardı edilemeyecek kadar büyük bir rakam. Bir de kayıt altına alınmamış olan kayıp vakalarını düşününce ortaya korkunç bir tablo çıkıyor…

Dünyanın geleceği, umudu olan çocuklar açlıkla, savaşlarla, çocuk istismarcılarıyla dolu bir dünyada hayatta kalma savaşı veriyorken ülkemizdeki çoğu çocuğun içler acısı durumuna da üzülmemek elde değil…

Bir şekilde yok edilen, hatta katledilen minicik bedenlerin ahının onları koruyamayanları ve tüm yapılanlara göz yumanları bulacağını düşünmek acımızı hafifletebilir mi hiç bilmiyorum…

Kaç çocuk hangi kötü ellerde tomurcuklanıp hiç açmadan soldu? Kaçı ihtimallerin en kötüsünü yaşıyor? Soruları sıralamanın bir anlamı olmadığını biliyor ve kafalarımızı kuma gömmeye devam ediyoruz. Bu utanç hepimize yeter diyoruz ya sürekli; sahi klavyelerden başımızı kaldırınca kaçımız gerçekten utanıyoruz?

Sıkı sıkı saralım çocuklarımızı, gözümüzü dört açalım çevremizdeki çocukların etrafında dönen olaylara… Vicdanlı, temiz akla ve sağduyuya sahip sıradan insanlar olarak geçit vermeyelim içimizdeki canavarlara…