Sevgili oğlum Züheyir. Oğlum, seninle şöyle bir baba oğul ilişkisine girme olanağımız olmadı. İnan ki bu benim suçum değil. Senin suçun da değil, olamaz da. Çünkü henüz çok küçüksün ve dünyada olup bitenlerin bilincinde değilsin.
Zorlu insan yaşamının güvence altında ve özgür olmadığı günler yaşıyoruz.
Senden istem dışı ayrı kalışımda bu günlerin bir gereği. İleride, gelecekte beni anlayacağına inanıyorum.
Ayrıca inanıyorum ki annen sana benim varlığımı aratmayacaktır. Yukarıda değindiğim gibi insanın, birkaç saat sonra başına nelerin gelebileceğinin bilinmediği bir zamanda yaşıyoruz. Üstelik insan yaşamının ve enerjisinin daha insanca bir topluma adanmışsa, her an yok edilme olasılığı daha da çoğalıyor.
Bilinçlice hedeflenmiş ya da serseri bir kurşun; işkencede yaşamını yitirme; zindanlarda çürüme; darağaçlarında bir bayrak gibi sallanma… günümüz Türkiye’sinde olan görüntüler.
Sana yazmamdaki amacım da işte benzeri bir kötü olasılıkla ayrılırsak seni unutmadığım, ülkemizi, seni düşündüğümü belgelemek. Seni çok sevdiğime inanmanı istiyorum. Ancak şunu da anlamanı isterim: ülkemi senden ayrı kalmayı göze alacak denli çok seviyorum. Trajik bir durum. Ama bilinçli seçilmiş bir trajedi!
İnsanın yükselmesi ve tarihin dinamiği işte bu trajedi de yatıyor. Bu nedenle kötü bir olasılıkla mutlak ayrıldığımız ile yüz yüze gelir ve seni artık hiç görememe durumuyla karşılaşırsam üzüntüye kaptırmayacaksın kendini. Sen de çocuğunla benzer bir durum yaşayabilirsin. O zaman beni, daha iyi anlayacağından eminim.
Hayatın yasası bu. Özellikle bizim gibi bir ülkede, yaşam yasaları böylesine acımasız işliyor. Elbette seninle birlikte olmayı, senin yeni bir insan olarak yetişmene katkıda bulunmayı isterdim. Kim istemez çocuğuyla birlikte olmayı? Ne var ki tarihin insanlara, özellikle belli yaştaki kişilere yüklediği ağır görevler vardır. Böyle bir görevle karşı karşıya kalan insan görevinden kaçarsa kendi kendini inkar eder. Yani bazı insanlar, mimarların yapı kurması gibi tarihi yapmak yazgısıyla karşı karşıyadırlar. Dediğim gibi böylesi güç ama güzel ve soylu bir görevi üstlenmemek kendisine de ülkesine de ihanet olurdu. Böyle bir baba ile sen de gurur duymazdın. Bu tür şeyler yazmakla, sakın benim çok iddialı, havalarda gezen, kendini beğenmiş bir insan olduğumu düşünme. Duygularımı anlatabilmek için doğru sözcükleri bulamıyor olabilirim. Gerçekte son derece alçak gönüllü bir yaşam çizgisi izliyorum. Çağın gerektirdiği gibi davranmayı ilke edinmiş geri bıraktırılmış bir ülke devrimcisiyim. Sana iyi bir örnek olabilirsem ne mutlu bana. Kim bilir belki de bu mektubu sen bunları anlayacak yaşa geldiğin zaman birlikte olur ve tartışırız. Böyle güzel bir şeyi yapmaktan mutluluk duyarım. Umarım karşılıklı konuşabileceğimizi, tartışabileceğimiz günleri görürüz.
Oğlum, şu anda seninle birlikte olamamaktan dolayı üzgünüm ama asla mutsuz değilim. Çünkü, insanlık onurundan ödün vermedim. Sana vereceğim en değerli armağan ancak bu olabilir. Özgür, mutlu ve insanca bir geleceğe doğru gözlerinden öperim. Baban.
Memet Sönmez.
01 10 1984
Sağmalcılar Özel hücre Tipi Cezaevi. Hücrem M 19.
Not: 29 Ocak 1980 de eşimle gözaltına alındığımızda oğlumuz 4 aylık, ben 21 yaşındaydım.
14 Şubat 1980 de tutuklandık. Eşim, 9 ay sonra tahliye oldu. Tamer Arda yaşıyordu!
7 Temmuz 1983’de yaşamı, 2.5 yıl sürecek olan hücreye girdim.
Üyesi olduğum MLSPB toplu davasından 22 idam kararı çıktı. Onaylanan 6 idam kararından Ahmet Saner Kadir Tandoğan arkadaşlarımız idam edildi. Diğer dört arkadaşım ile beraber beklemeye başladık. 1984 de idam cezası aldığımda oğlum 5 yaşındaydı. Tamer Arda öldürüleli 3 yıl olmuştu.
1987 de cezam askeri Yargıtay’ca onaylandı. Onayı, onaylayan Yargıtay Daireler Kurulu’nun da onayının ardından dosyam, Adalet Bakanlığı koridorlarından geçip meclise girdiğinde, tarihler 1989′ ları gösteriyordu.
27 Temmuz 1991 yılında şartlı salıverildiğimde oğlum 12, ben 33 yaşıma girmiştim. 6 Haziran 1981 de oğlum, Züheyir Arda Sönmez oldu.
Şimdi 43 yaşında ve dünyalar tatlısı 14 yaşında bir kızı var. Ben mi? Beni tanıyorsunuz😊.
Memet Sönmez
20 11 2022